زمان از جمله مؤلّفههای اصلی فعل است که هر قومی به صورتهای مختلف آن را بهکاربردهاند. از آنجا که ترجمۀ کهن قرآن قدس، ترجمهای تحت اللفظی است، رابطهای تطبیقی بین دو زبان فارسی و عربی برقرارنموده، زمانهای متفاوت فعل را به صورتهای کهن یا با تغییرات آوایی یا متناسب با برخی از لهجههای مرسوم و در برخی موارد با شکل ویژهای مطرح نمودهاست.در این پژوهش سعی شده تا فعلهای مختلفی که مترجم قرآن قدس استفادهکرده، به دقّت از لحاظ زمانی مورد بررسی قرارگیرد. رابطهای که بین این ترجمه با فارسی جدید و فارسی میانه، در استفاده از جزء صرفی «بـ» بر صیغههای ماضی، مضارع و امر، آوردن «ی» در پایان فعل ماضی و شکل خاص برخی از فعلها وجود دارد، نشان دهندة قدمت این ترجمه میباشد. حاصل این جستجو، انواع مختلف فعلهای فارسی از لحاظ زمانی است که در قرآن قدس بهکار رفته و بیانگر تحولاتی است که در برخی از آنها رخ داده است.
عصّاررودی, جواد, & عبّاسی, محمود. (1395). بررسی فعل از جهت زمان در ترجمة کهن قرآن قدس. نثرپژوهی ادب فارسی, 19(39), 139-164. doi: 10.22103/jll.2016.1457
MLA
جواد عصّاررودی; محمود عبّاسی. "بررسی فعل از جهت زمان در ترجمة کهن قرآن قدس". نثرپژوهی ادب فارسی, 19, 39, 1395, 139-164. doi: 10.22103/jll.2016.1457
HARVARD
عصّاررودی, جواد, عبّاسی, محمود. (1395). 'بررسی فعل از جهت زمان در ترجمة کهن قرآن قدس', نثرپژوهی ادب فارسی, 19(39), pp. 139-164. doi: 10.22103/jll.2016.1457
VANCOUVER
عصّاررودی, جواد, عبّاسی, محمود. بررسی فعل از جهت زمان در ترجمة کهن قرآن قدس. نثرپژوهی ادب فارسی, 1395; 19(39): 139-164. doi: 10.22103/jll.2016.1457
)