Written narration as a literary genre in Persian prose

Document Type : Research Paper

Authors

1 TARBIAT MODARES UNIVERSITY

2 Tarbiat modares university

Abstract

Written narrations” are folk long stories that in narrative convention had been changed from oral form to written form by maintaining some folk language features. Narrative convention is an enduring tradition in great Persia that consistently provided needful resources for creating valuable literary works. The long stories that have entered from oral literary realms to written literary realms, have special content and structure, historical and cultural features and they have an individual identity. This individual identity encourages us to put this long story as a particular literary genre. Knowledge of literary genre prepares domains for researchers to study literary works in a methodical frameworks. Formerly, some researchers have put written narration in “Romance”, “Prose epics”, “Heroic novels” and “Legend” genres. In this essay we are trying to introduce written narration as a literary genre with individual feathers. In this way we are using three inside text variable “content, form/structure, aspect” and four outside text variable “function, context, addressee, intertextuality”

Keywords

References

  1. منابع

    الف) کتاب­ها

    1. بیغمی، محمد. (1388).فیروزشاه­نامه. به کوشش ایرج افشار و مهران افشاری.تهران: چشمه.
    2. بیضایی، بهرام. (1342). نمایش در ایران. چاپ دوم، تهران: کاویان.
    3. ذوالفقاری، حسن. (1394). زبان و ادبیات عامۀ ایران. چاپ اول، تهران: سمت.
    4. رستگار فسایی،منصور. (1380). انواع نثر فارسی. چاپ چهارم، تهران: سمت.
    5. زرقانی، مهدی. (1388). تاریخ ادبی ایران و قلمرو زبان فارسی. چاپ اول، تهران: سخن.
    6. زرقانی و قربان صباغ. (1395). نظریۀ ژانر (نوع‏ادبی) ‏رویکرد‏تحلیلی-تاریخی.تهران: هرمس.
    7. عاشور­پور،صادق. (1389). نمایش­های ایرانی. جلد 4. چاپ اول، تهران: سوره مهر.
    8. فلور، ویلم ام. (1396). تاریخ تئاتر در ایران. سرپرست مترجمان امیر نجفی. چاپ اول، تهران: افراز.
    9. محجوب، محمد­جعفر. (1393). ادبیات عامیانه ایران. به اهتمام حسن ذوالفقاری. چاپ دوم، تهران: چشمه.
    10. مصطفوی، خشایار. (1391). زایش درام ایرانی. تهران: افراز.
    11. میرصادقی، جمال. (1366). ادبیات داستانی. چاپ سوم، تهران: ماهور.
    12. __________(1383). داستان و ادبیات. چاپ دوم، تهران: آیه مهر.
    13. نامورمطلق، بهمن (1390). درآمدی بر بینامتنیت: نظریه­ها و کاربردها. چاپ اول، تهران: سخن.
    14. نقیب­الممالک، محمد علی شیرازی. (1340). امیرارسلان نامدار. به تصحیح محمدجعفر محجوب. تهران: کتاب­های جیبی.
    15. هالیدی، مایکل و رقیه حسن. (1393). زبان، بافت و متن. ترجمه محسن نوبخت. تهران: سیاهرود.

     

    ب) مقاله­ها

    1. بویس، مری. (1368). «گوسان­های پارتی و سنت نوازندگی در ایران». به کوشش مهری شرفی. چیستا. شماره 66و 67، صص 756-780.
    2. جعفرپور، میلاد و مهیار علوی مقدم. (1392). «مضمون عیاری و جوانمردی و آموزه‌های تعلیمی-القایی آن در حماسه­های منثور (مطالعۀ موردی: سمک عیار، داراب نامه، فیروز­شاه­نامه)». متن­شناسی ادب فارسی. شماره 9، صص 13-36.
    3. جعفری قنواتی، محمد. (1387). «تئاتر: گوشه­هایی از هنر نقالی». هنر. شماره 77، صص 107-127.
    4. حسینی سروری، نجمه و رقیه بهاآبادی. (1392). «نوع­شناسی آثار نقیب­الممالک». نثرپژوهی ادب فارسی. شماره 34، صص 149-176.
    5. ذاکری کیش، امید و محسن محمدی فشارکی. (1392). «قصه­های عامیانه و انواع ادبی با تکیه بر فیروزشاه­نامه بیغمی». ادب پژوهی. شماره 24، صص 11-32.
    6. قاسمی­پور، قدرت. (1389). «وجه در برابر گونه: بحثی در قلمرو نظریه انواع ادبی». فصلنامة نقد ادبی. شماره 10، صص 63-89.
    7. مدبری، محمود و نجمه حسینی سروری. (1388). «بازشناسی روایت­های اسطوره­ای در آینه داستان­های ایرانی (نوع شناسی چهار داستان عامیانه فارسی)». ادب فارسی. شماره 2، صص 19-42.
    8. نوروزی، خورشید. (1386). «تحلیل نوع ادبی سمک عیار». ادبیات عرفانی و اسطوره شناختی. شماره 9، صص 135-160.
    9. یاوری، هادی. (1388). «معرفی و نقد کتاب: رمانس­های عامیانه ایرانی قبل از دوره صفوی نوشته ویلیام هانوی» نقد ادبی. شماره 5. صص 197-208.
Journal of Prose Studies in Persian Literature
Volume 21, Issue 44
December 2019
Pages 17-36

Files

Share

How to cite

Statistics